Lentethuisperiode week 1

Lentethuisperiode week 1

Schoolwerk: maak een wandeling en zoek een bloem, teken deze.

Lentethuisperiodeschrift, zo heet het nieuwe schriftje van onze dochter sinds afgelopen week. Lespakketjes konden we dinsdag afhalen op alphabetische volgorde om het kwartier zodat we nauwelijks iemand tegen kwamen. Prachtig alternatieve lessen ontstaan, leuke filmpjes en opdrachten van juffie en meester om vanuit huis te zien en te maken. Zo zijn ouders ineens plotseling thuisonderwijzers geworden. De eerste opdracht, ‘maak een wandeling en teken een bloem’. Geweldige heerlijke opdracht. Het doet mijn dochter goed om op deze manier contact te houden met school, met haar juffie en meester. Het motiveert en hoe leuk is het om filmpjes terug te sturen en laten zien wat je kan!!

Stiekem vind ik het ook wel leuk, het thuisonderwijzen. Dit is het wat ik jarenlang heb gedaan, schoolbegeleiding geven, mijn kersen op de taart. Leuk om te zien wat en hoe ze leert, dat ik mee mag doen. Tegelijkertijd is het ook een enorme ommezwaai van mijn eigen dagelijkse ritme en ook behoeften, werk wat ik zou willen doen. Mijn atelier dat stil ligt. De eerste paar dagen hoofdpijn gehad om de switch te maken en de hoeveelheid informatie aan alle kanten in me op te nemen. Niet alleen van school, maar overal popte geweldige creatieve initiatieven uit de grond waar onze dochter bij betrokken is. Alles bij elkaar leggen en onze eigen plannen trekken hoe we het gaan doen. Wat heeft onze dochter nodig en wat past bij ons, hoe kunnen we deze periode behappen en vooral ontspannen laten zijn? Belangrijk voor iedereen denk ik, ouders zijn geen thuisonderwijzers. Belangrijkste is een fijn contact met je kind, vinden wat bij je past. Laat je niet gek maken, je doet wat je kunt.

Op de moestuin samen hutbouwen, tekenen en picknicken.

We zullen deze tijd goed doorkomen. Het zal ons dieper doen hechten en verbinden, nog steviger. Daar heb ik alle vertrouwen in. Het doet me vooral terug denken aan onze tijd in Nicaragua, de tijd dat we elkaar net ontmoet hadden, dat wij haar ouders werden. Ze was toen 4,5 jaar. We zaten in onze eigen bubbel, met z’n drieën. Dat werd ook geadviseerd om als gezin te hechten, kinderen die onthecht zijn kunnen zich maar aan 1 a 2 personen tegelijkerijd echt hechten. We hebben 5 maanden ‘geisoleerd’ geleefd met elkaar ook vanwege de afstand. We hebben haar land en cultuur in ons opgenomen. Toen we terug in Nederland kwamen hebben we bewust gekozen om nog even in onze bubbel te blijven, haar te laten wennen aan ons als gezin in een nieuwe omgeving. Ik vergelijk het altijd als een kind dat ter wereld komt, het is in de eerste periode ook alleen met zijn ouders, er vindt hechting plaats waarin het kind zich veilig gaat voelen en daarmee met vertrouwen de wereld in durft te stapppen, een wereld die steeds groter wordt.
Het was echt geen makkelijke tijd, je klimt over bergen en gaat door dalen met elkaar, maar je doet het met elkaar en er ontstaat verbinding en hechting. Waardevolle momenten die er toe hebben gedaan om een gezin te worden.

Corona Contact Challenge, elke dag een verbindende oefening met elkaar.

Heel geleidelijk aan hebben we iedereen geintroduceerd, kwamen we uit onze bubbel. Al snel volgde school, voor mij een schrik omdat we eerst steeds ons eigen tempo konden volgen, moesten we ineens het tempo van de maatschappij volgen. Hoe krijg je een kleuter klaar om op tijd naar school te gaan? Kleuters hebben echt hele andere tempo’s (en ik ook).
We zijn verder in tijd, zijn allemaal gegroeid, deze nieuwe bubbel geeft voor ons opnieuw groeimogelijkheden met elkaar. Hechting kan een proces van levenslang zijn dat steeds verder verkent en verdiept mag worden.

Het is een rare ongemakkelijke bubbel dat wel, onvrijwillig vrijwillig thuiszitten. De meeste mensen nemen hun verantwoordelijkheid, zorgen zo voor elkaar. Er hangt een rare en onrustige sfeer. Ongerustheid over kwestbare mensen in je omgeving, iedereen kent wel iemand. Je kuch proberen in te houden als er ineens eentje opkomt, terwijl je de rest van de dag nog niets gemerkt hebt. Een vreemd gevoel om op 1,5 meter van elkaar vandaag te praten, geen handen te geven. In de winkel dragen ze handschoenen alsof je al C hebt.
En tegelijkertijd gebeurt er ook iets bijzonders, systemen zijn ineens flexibel, er zijn ineens veel meer mogelijkheden op alle fronten. Ook zichtbaar welke mensen we heel hard nodig hebben, mensen die al veels te lang geen erkenning hebben gekregen, zij worden nu gezien, we applaudisseren voor hen! Op school en op andere clubs wordt er fantastisch meegewerkt, meegedacht en aangereikt. Ouders mogen met hun kinderen gaan leren. Ook al mag er geen fysiek contact zijn, verbindingen worden er op alle mogelijke middelen gemaakt en is voelbaar. Er is ineens een samen die veel groter is, samen nemen we onze verantwoordelijkheid voor elkaar.

En dan is er ook een schaduwzijde.
Terwijl ik dit allemaal heb opgeschreven komt er een bericht op fb voorbij ‘Coronavirus verhoogt risico op huiselijkgeweld en kindermishandeling’. Een naar bericht dat ineens een hele ander kant belicht. Mijn gedachten gaan naar gezinnen met wie ik heb gewerkt. Gezinnen die het zo nodig hebben dat er school is, dat er mensen van buiten met hun kinderen werken en hen opvangen, hen lucht en ruimte geven om te kunnen dragen. Dat is de andere zijde, die er ook echt is. Net als veel mensen die nu vereenzamen omdat ze geen bezoek mogen ontvangen. De mensen die het c-virus hebben en vechten voor hun leven, de dierbaren van deze mensen.
En het gaat niet alleen Nederland aan, het gaat de wereld aan.
Vergeet de vluchtelingen op Griekenland niet. Het weinige beetje zorg dat ze kregen van NGO’s (Non Gouvernmentele Organisaties) worden onmogelijk gemaakt door C maatregelen. Zoveel mensen op een kluitje zonder warm huis, gezonde voeding en medische zorg.
Landen zoals Nicaragua waarvan de meeste mensen nog geen weet van het virus hebben, geen ‘samen plan’ hebben, geen financiele middelen voor medische zorg.
Daar word ik dan wel even stil van…

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.