De Kunst én Moestuinieren, deze woorden zingen afgelopen dagen door mijn hoofd, poppen er als vanzelf ideeën op. Het is wel bijzonder wanneer ik terug kijk. Afgelopen jaar vond ik het best hard werken naar wat ik graag zou willen. En zo in de loop van de seizoenen kwam ik op een mini voedselbos en dat idee is niet meer weg gegaan. ‘Luiertijd’ van de moestuin om ruimte te creeëren voor andere dingen. Ik heb veel geleerd en me dingen eigen gemaakt zoals het maken van een composthoop, de motor van de tuin, die nu eigenlijk als vanzelfsprekend is geworden. Ik snap beter wat ik doe en hoe het voor mij werkt.

Het grootste deel van de tuin bestaat nu uit fruitbomen en struiken, kruiden en bloemen. Vier delen, waarvan 3 vierkanten die gereserveerd zijn voor wisselende eenjarige groenten. Ik heb er afgelopen half jaar naar toegewerkt en hoe uitgeblust ik me vorige week voelde, hoe ineens het moment kwam dat ik merkte dat ik klaar was met de vormgeving en ik alleen nog maar stil kon zijn in de tuin. Hoe ik dit jaar alle bloesem langzaam open heb zien gaan. Mede dankzij de Corona tijd. Al het hoognodige is gedaan, alles wat ik erin wil hebben staat erin, alles wat ik wilde zaaien heb ik gezaaid! Het mag gaan groeien! Ik ben klaar voor ‘De Kunst én Moestuinieren’

Wat ook zo bijzonder is, nu ik meer ruimte ga voelen, ik ineens het boekje ‘Mindfulness voor tuinliefhebbers’ van Clea Danaan tegenkwam dat ik vorig jaar voor mijn verjaardag kreeg. Het deed me inspireren voor ‘De Kunst van Moestuinieren’. Ik lees erin en nu doet het me inspireren voor ‘De Kunst én Moestuinieren’. Het cirkeltje rond.

“Een tuin is iets heel bijzonders, een plek waar we tot onszelf kunnen komen…
We zullen merken dat de tuin ook binnen ons leeft.
Een tuin betekent schoonheid, voedsel en wisselwering tussen letterlijk miljarden levende wezens.“

Fantastisch vind ik de spiegelingen, de reflecties die worden gemaakt met de tuin. Wat we kunnen leren van alles wat er op de tuin gebeurd, alle processen die ook binnen ons gebeuren. Bestudeer eens een regenworm, wormen als ondergrondse alchemisten:

“Wat zijn levenskracht heeft verloren, veranderen ze in een levend geschenk….. Een worm kan ons leren één te worden met onze omgeving, waarin we de lucht inademen, onze voeten in de aarde duwen en de zon opzuigen met onze huid….. “
We kunnen leren dat processen tijd nodig hebben, “tijd nodig om gifstoffen om te zetten, dat we steun nodig hebben van de wereld om ons heen, zoals de worm wordt gedragen door de omringende aarde.“

Waar ik met De kunst én Moestuinieren heen wil, daar heb ik nog werkelijk geen idee van, alleen dat het komend jaar zo zou moeten heten. Dat ik tijd en ruimte krijg om het weer op een andere manier te doen dan afgelopen jaar.

• 

• 

• 

• 

•