Na het naar school brengen van onze dochter rij ik meestal door naar de moestuin. Het kriebelt, de zon schijnt weer, ik wil wel, maar het kan niet. Het kan wel maar ik wil niet…. ik wil wel maar had me voorgenomen wat anders te doen. En gelukkig maar anders had ik een geweldig schouwspel gemist van onze overburen. Maar nog ontwetend wil ik de tas afmaken waar ik een paar dagen geleden aan begonnen ben. Een hels karwij, in mijn gedachten was het eenvoudiger. Maar mijn doel is helder, al doende vind ik oplossingen.

Net voor de C-tijd had ik besloten model te gaan tekenen, uitdrukking, verhoudingen en in snelheid. Een kunst apart dat veel oefening vraagt. Ik had mijn zinnen erop gezet. Na één bijeenkomst nog veel enthousiaster. Dit is moeilijk, dit wil ik leren. Na één bijeenkomst kwam C-tijd en werd model tekenen via een prachtig filmpje aangeboden. Maarja een filmpje kun je stil zetten en je kunt er uren over doen. Een enkele keer mag ik op mijn dochter oefenen en neem ik mijn schetsboek mee naar de speeltuin. Dan ben ik op bezoek bij mijn schoonouders, iedereen is met elkaar in gesprek of aan het spelen. Durf ik mijn schetsboek tevoorschijn te halen? Ja ik doe het en hoe leuk was dat! Ik teken mijn schoonvader en ze laten me mijn gang gaan. Elke schets is weer anders. Eentje die me boeit omdat zijn handen er niet op willen, wat de schets bepaald. Dit levert dan ook een leuk gesprek op omdat dit karakteristiek is aan wie hij is, zijn handen willen altijd bewegen, die willen doen. Een stilstaan beeld had dit nooit waargenomen.

Mijn schetsboek wil ik vaker meenemen, schetsen waar ik kan. Dan begint dansen weer, buiten op 1,5 m afstand op een prachtige locatie. Op een industie terrein dat duurzaam is ingericht met overal hergebruik. Een prachtige groene tuin met fruit en groente. De gebouwen zijn betimmert met hergebruikte materialen, hout, ijzer, maar net wat voorhanden was. Dit geeft een leuk en speels aangezicht. Naast dat het heel fijn is iedereen weer in het echt te zien, blijft dit op een een of andere manier op mijn netvlies hangen. Een tas, ik wil graag een tas maken voor mijn schetsboek en toebehoren zodat ik die floep mee kan nemen en kan kiezen om te oefenen in schetsen. De tas gebaseerd op wat op mijn netvlies bleef plakken, ik hergebruik een linnentasje en zet er stofjes overheen die ik nog heb. Uitnodigend voor mij om mee te nemen en te gaan doen.

• 

• 

• 

Ik duik in mijn lapjes en wordt helemaal enthousiast, een verzameling door de jaren heen. Verbaasd over het vinden van een broek die ik graag droeg, die ik stuk heb gedragen en toen die echt niet meer kon mijn atelierbroek werd. Tot die niet meer kon. In deze broek heb ik samen met mijn ateliermaatje door de verf gerold. Leuke speelse herinneringen. Deze wil ik heel graag op mijn tas. Een lapje van stof die me doet denken aan de geboorte van onze dochter bij ons. Een lapje toen ik probeerde van een gordijn een harembroek te maken. Stofjes van onze stoelen en selfmade paletknutsels die associeren met ontspanning en vrolijkheid. Ook wil ik graag iets wild haken, daarmee bedoel ik haken zonder patroon. Daarmee stuit ik op een zelf uit hout gesneden haaknaald. Het moment dat ik met mijn zus in Turkije was en zij me wilde leren haken en we geen haaknaald hadden, maar wel een zakmes en takken.

Vanmorgen in de laatste tasfase. Terwijl ik een klosje vervang hoor ik veel kabaal van onze bovenburen die al jaren wonen in de schoorsteen van onze overburen. Twee kauwen die zoveel lawaai maken dat ik de naaimachine niet meer hoor. Dan zie ik het kleine kauwtje op de grond in onze tuin. Onze kat durft vanwege de herrie niet de tuin in. Voor de zekerheid sluit ik de deur. Zijn ouders roepen en hij of zij roept terug. Zoveel lichaamsvogeltaal dat het me fascineerd en ik al snel een uur lig met mijn camera tussen de deur en door het kattenluikje. De kleine doet duidelijk alles op zijn eigen tempo. Moeder en vader vogel geven hem de tijd. Roepen hem, vliegen naar hem toe, geven hem eten en vliegen weer weg. En even later herhaald zich alles weer. De kleine kijkt wat om zich heen, verkent de boel, pikt naar wat beestjes, flappert wat met zijn vleugels, verstopt zich, dut wat in, roept naar zijn ouders. Maar vliegen dat doet hij nog niet. Ik vind het fascinerend met hoeveel geduld de ouders roepen, weer weggaan en steeds weer terug komen. Zoveel geduld en de kleine neemt gewoon zijn tijd, laat zich niet opjagen, neemt zijn tempo in.
Terwijl ik ongeduldig mijn tas al af had willen hebben en tegen het laatste stukje op zie, ga ik verder. Met veel ontzag. Het laatste stukje valt mee, de tas komt klaar, ik ben er klaar voor!
De kleine kauw nog niet, die zit nog steeds in onze tuin, hij fladdert al wat meer dan gister. Zijn ouders komen nog af en aan. Onze tuin een groot veilig nest, onze kat mopperend voor de dichte deur. Zo oefenen we wat af.

• 

• 

• 

• 

•