De kunst van het niets doen. Wu Wei. Natuurlijk is er altijd wel iets te doen in de tuin, maar nu even niets noodzakelijks, als dat al echt bestaat. Even stond ik met mijn handen in het haar. Doen, iets doen, wat moet ik doen, wat kan ik doen? Een onrustig gevoel, zo stil te vallen in de tuin. Een ochtend tussen de struiken met mijn buik in de grond gedrukt en mijn staart al swiepend heen en weer om…
En dan ineens hoor ik een kleine iellig piepje en staat vermoed vader pimplemees met een rups in zijn snavel. De kuikens zijn geboren! Misschien nog niet allemaal omdat ik er nog niet zo veel hoor, maar zeker wel twee. Tjonge zo had ik vorig jaar een luizenplaag met rupsen, bedacht ik dat een mezenkas zou helpen en zo wordt deze bewoond. Wat vliegt het jaar. Het mezenrestaurant ligt op aanvliegroute van hun huisje, onze appelboom die ook elk jaar…