Boodschappen doen, ik ga alleen. Ik kies een supermarkt die wat groter is opgezet dan in de stad waar ik vaker ga. Hier staan tegenwoordig rijen voor de ingang. Een passage waar ik doorheen loop, nog nooit zo bewust van waar iedereen staat en hoeveel cm van mij vandaan. De ruimte en het dak boven mij doet wat benauwend aan. Uitwijk manoevres worden massaal ingezet. Voor ik de supermarkt inloop laat iemand zijn tas vallen en de persoon loopt door. Voor ik het weet raap ik de tas op en roep ‘mevrouw uw tas’ en reik de tas aan. Oeps sorry, had ik natuurlijk op de grond moeten laten liggen. Ik wordt bedenkelijk nagekeken. En zo hoest (gewoon een kriebelhoest) ik in mijn hand, in de lucht en uiteindelijk heb ik de goede plek gevonden, in mijn elleboog.
Bij een oude mevrouw van verderop doen we een kaartje in de brievenbus, onze dochter heeft deze zelf geschreven. We bellen aan en doen twee stappen naar achter. Ze raapt de kaart op en is blij verrast en zegt, ‘ik raak je nu niet aan, als we weer mogen knuffelen geef ik je een knuffel.’ Daarna komen tranen in haar ogen, haar zoon ligt op de IC.

De opschuiving thuisblijven tot juni gaat als een schok door me heen, zo lang! Nog in de schok ga ik relativeren, schuif ik tijd en ruimte ineen, kan ik ineens al in juni zijn. Visualiseren dat we er al zijn en dat alles weer op gang komt, hoe zou de wereld er dan uit zien?

Dinsdag konden we weer naar school voor een schoolpakketje. De school was deze keer uitgestorven. Drukken op de bel en de deur ging automatisch open. In de hal lagen de tasjes klaar op naam. Leerblaadjes, blokfluit, een balletje, crepepapier en krijtjes. De dagen zijn pittig, maar op een een of andere manier razen ze voorbij. Nog steeds geweldige leuke en leerzame filmpjesopdrachten van juffie en meester. We hebben eigenlijk steeds tijd te kort om alles te doen, hoe krijgen ze dat op school voor elkaar? We maken elke dag een programma dat als leidraad dient. Een overzicht van wat gedaan zou moeten worden en wat we graag zouden willen doen en elke dag even naar buiten. De moestuin wordt onze buiten chillplek.

• 

• 

• 

• 

Trots laat onze dochter een blokfluitliedje horen die ze heeft geleerd via een filmpje van juffie en wat extra hulp van papa. Vliegen de vliegtuigen je om de oren door een papier met gaten dat midden in de huiskamer hangt. Hiermee wordt met veel plezier rekensommen gemaakt. Er wordt op de gekste plekken gelezen om leesbingo te krijgen, op het aanrecht, op je kop, in het gras, verzin het maar. Er is genoeg te doen.

En dan is er ook een dag dat ik de rambam er in heb. Schoolwerk aan de kant, ik laat de planning in de soep lopen. We doen even onze eigen zin. We gaan een hele ochtend collage kaarten maken op vraag van onze dochter. Ik voor haar één en zij voor mij één. Als ze klaar zijn verzint ze voor beide kaarten een naam en verzinnen we bij elkaars kaarten een verhaal. We notuleren voor elkaar. Super leerzaam om dit zo samen te maken!

• 

• 

• 

• 

• 

En zo liggen we op de laatste dag van deze week onder de kersenboom. Mijn beurt om te kiezen wat we gaan tekenen. Ik kijk omhoog en zie de kersenknopjes tegen een heldere blauwe lucht zonder vliegtuig strepen. Ik doe alsof ze al rijp zijn en pluk ze. Gulzig stop ik ze in mijn mond en proef de kersen. Het pitje spuug ik uit. ‘O’, roept mijn dochter ‘de pitjes worden vogels!’ ‘Oh ja ik zie het ook!’

• 

• 

• 

• 

“Mijn handen maken de hele tijd hartjes?
ik kan alleen maar hartjes maken?
mijn handen willen alleen maar hartjes versturen!?”

En wat kun je doen als je thuis zit en geen live contact mag maken? Kaartjes maken en versturen naar iedereen die je graag zou willen zien, naar mensen die geen bezoek mogen hebben, mensen die alleen zijn, naar mensen die nu extra hard werken. Prachtige initiatieven als https://www.florence.nl/kaarten-en-tekeningen-welkom-bij-florence.htm?fbclid=IwAR3twRpLE2KL4x6uHw6cL-BO0HH_SJ8Z12kAOhPNPs5BhKM6xkXshDVvKPM
We hebben een eerste lichting kaartjes gemaakt en verstuurd.

• 

•