Op een ochtend wíl ik naar de moestuin, de pimpelmeesjes kunnen elk moment uitvliegen. Daar zou ik graag bij willen zijn. Ik maak me ook wat zorgen om een ekster die ik al meerdere malen in de buurt van het nestkasje heb zien struinen alsof hij wacht tot de vogeltjes uitvliegen. Mijn medemoesuinierder bevestigde dat eksters dat doen, je kunt ook beter geen stokje hebben voor de ingang, dan gaan ze daarop zitten en plukken ze de jongen eruit. Het geluk op de moestuin kan zijn dat het te druk voor de ekster is. Ik pluk de camera mee en stap op mijn fiets. Wanneer ik aankom wordt mij gevraagd of ik de beschuit met muisjes klaar heb staan want ze zijn aan het uitvliegen! Ik hoor er eentje in de kersenboom zitten, maar zie hem niet.

Een ander vogeltje, het laatste vogeltje, verzameld moed om uit te vliegen, af en toe laat hij zijn koppie uit het nestkastje zien en toch weer terug. Ik hoor een van zijn ouders hem roepen waarop hij terug roept zoiets als ‘ik kom, ik kom, rustig aan!’ En dan het moment van uitvliegen waar ik getuigen van mag zijn. Ik hou mijn adem in, hij vliegt ongecontroleerd de kersenboom in. Hier zit hij een tijdje. Kijkt een beetje observerend om zich heen, kletsend met zijn moeder. Ik probeer me voor te stellen hoe hij alles ziet en voelt. Alles voor de eerste keer, de eerste keer je vleugels uitslaan, waarheen? In een kersenboom dan maar. Een tak onder je pootjes, groene dingen om je heen bewegend en de wind door je veren. En dan roept je moeder weer. Je blijft nog even zitten, dat was nog best een klus zo uit het nest te vliegen. Ok dan volg je toch de stem van je moeder. Je wilt verder vliegen, maar dat is ineens zo ver weg van het nest. Korte kleine stukjes, nog even in de heg. Waar ik zit. Op een meter van mij vandaan stort hij zich op een takje. We kijken elkaar aan, ik zit stil, hij kijkt me aan alsof hij niet zo goed snapt wat hij ziet, bestudeerd mij.

Ik beweeg niet,
ik bewonder en verwonder,
zo klein en voor het eerst de wereld in.
Levenskunst.