Soms ben ik een hertje.

Dan rent ze door het bos,
Het zonnetje schijnt door de bomen,
Een zonnestraal raakt haar vacht,
Ze vind het leuk om te spelen,
Met bladeren in de wind,
Het Hertje schrikt,
Van mensen met lawaai,
Ze rent weg van het lawaai,
Lekker rustig in haar wei,
Ruikt ze aan de bloemetjes,
Dan regent het dat het giet,
Een zonnestraal door de regendruppels,
Om haar heen komt uit de grond een regenboog,
Ze ademt de regenboog in en ook weer uit in alle kleuren,
Ze voelt zich weer blij.

Een gedichtje voor en over mij. Ontstaan uit opdrachten uit het boek “Creativiteit geen kunst, een denk-, durf- en doeboek’. Een boek op een boekenlijst. Toen ik het in mijn handen kreeg dacht ik ‘wat saai’. En toen ik wat verder dacht, dacht ik ‘wat saai om dit in je eentje te doen’. En toen probeerde ik eens wat en iemand zag dat en ging na een paar dagen ook eens snuffelen in het boek. Toen was het, ‘doe je mee? En zo doende gingen we samen aan de gang en hebben we gedichten verzonnen. Om de beurt, eerst haar gedicht en toen mijn gedicht, om en om de zinnen verzinnen. En ook andere gedichten. Zo leuk! Zoveel interactie. En dat dat weer kringen met rimpeltjes raakt.

Zo ontstaat er een golf van creativiteit. Allebei op eigen rivieren waar het water zijn eigen stroom volgt, elkaar raakt, ontmoet, inspireert en weer kleurijker verder gaat. Spelend en peinzend.

Van planten naar binnen en naar buiten, naar dieren, tekenen en wateren. Onverwachts stempelen met vingers op muziek, honden plakken en gummen tot stempels maken.
Elkaar briefjes geven. Laten ontstaan.
Ontroert. Verwonderd. Verblijd.